سال­‌آوری یا تناوب باردهی (Alternate bearing) درختان میوه از مدت‌­ها پیش شناخته­‌شده بوده و امروزه نیز در بسیاری از درختان میوه مشکل­‌ساز است. سال­‌آوری به عنوان عدم تمایل درختان میوه به باردهی مشابه و منظم در سال‌­های متمادی تعریف می‌­شود. بنابراین به دنبال یک سال زراعی با عملکرد بالا (on-year)، یک سال زراعی با عملکرد پایین و یا بدون محصول (off-year) خواهد بود که به شدت بر عملکرد محصول تأثیرگذار است. باردهی درختان میوه تحت شرایط مساعد خاک و اقلیم، وابسته به مدیریت تغذیه‌­ای در دو سطح رشد (سطح اول در بهار و دومین سطح در پاییز) است. از آنجا که تمامی نیاز اولیه گیاه به عناصر غذایی در بهار از طریق ریشه تأمین نمی‌­شود، ذخیره غذایی قبل از خواب نیز برای رشد اندام‌­های هوایی در فصل بعد لازم است. چرخه عناصر و در نتیجه قابلیت درخت بمنظور ذخیره و جابجایی مجدد آن­‌ها در بهار، به تحرک عناصر غذایی در گیاه بستگی دارد. 

عامل اصلی سال‌­آوری مهار شکوفه گل بدلیل رقابت تغذیه­‌ای با میوه‌­های در حال رشد است. رقابت میان اندام‌­های رویشی و زایشی (رقابت با میوه­‌های در حال رشد در طول تابستان) باعث کاهش تولید شاخه­‌های جدید در طول سال پُر بازده (on-year) و تولید تعداد کم­تر گل می‌شود. در بسیاری ازگونه­‌ها در طی سال باردهی سنگین جوانه‌­های کمی ایجاد می‌­شود در حالی که در پسته این مکانیسم متفاوت است. پسته هر ساله غنچه‌­های گل آذین فراوانی تولید می­‌کند. بنابراین سال­‌آوری در پسته بدلیل ریزش جوانه‌­ها است تا عدم تشکیل جوانه‌ها. مکانیسم دخیل در ریزش جوانه‌­ها، با وجود فرضیات موجود در این زمینه، مبهم باقی مانده است. سال­‌آوری ممکن است برمحتوای عناصر غذایی درخت و مصرف سالانه این عناصر تأثیرگذار باشد. بطور مثال در پسته، محتوای عناصر غذایی درختان در پاییز سال پُربار کم‌تر از این مقدار در سال کم‌­بار است. 

از عوامل مؤثر در سال­‌آوری درختان میوه می­‌توان به عوامل خارجی و داخلی دخیل در این پدیده اشاره نمود. عوامل محیطی، دما، فاکتورهای خاکی، تنش­‌های محیطی، تنش شوری و خشکی از جمله عوامل خارجی به شمار می­‌آیند و هورمون­‌های رشد گیاهی مانند جیبرلین و سیتوکینین، کربوهیدرات‌­ها، عوامل تغذیه‌­ای از دسته عوامل داخلی هستند.

کمبود عناصر غذایی ممکن است سال­‌آوری را تشدید کند. در بسیاری از درختان میوه گزارش شده است محلول­‌پاشی عناصر پرمصرف و کم‌مصرف می‌­تواند در افزایش عملکرد درخت مؤثر باشد. میزان کافی از نیتروژن برای شکوفه‌­دهی، تشکیل میوه و عملکرد محصول لازم است. نیتروژن در برگ­‌ها و ساقه‌­های جدید و در ساقه­‌های قدیمی، در طی سال کم‌­بازده (off-year) ذخیره شده و در طی سال پر بازده (on-year) برای حمایت از رشد گیاه استفاده می­‌شوند. بسیاری از کشاورزان از محلول­‌پاشی اوره بعد از برداشت جهت راهی برای حصول اطمینان از بالا بودن ذخیره نیتروژن در جوانه­‌ها استفاده می­‌کنند. هم­‌چنین شواهدی مبنی بر نقش محلول­‌پاشی اوره پس از برداشت در کاهش بروز بیماری­‌ها در سال بعد گزارش شده است. هاردي (2008) نشان داد که گل انگیزی در اواخر تابستان و اوایل پاییز در ارقام مرکبات در مناطق نیمه­‌گرمسیر اتفاق می­‌افتد. راویشانکار و همکاران (1989) مشاهده نمودند که بالاترین عملکرد درختان انبه در سال­‌های کم­بار به دنبال محلول‌­پاشی یک درصد نیتروژن در شهریور ماه سال پر بار حاصل شد.

هارلی و همکاران (1949) رشد درخت سیب را متأثر از ذخیره غذایی و جذب و دریافت عناصر غذایی در سال جاری دانسته و عنوان نمودند با افزایش سن درخت اهمیت ذخیره غذایی افزایش می­‌یابد. نیومرا وهمکاران (1997) اظهار داشتند کوددهی در تشکیل میوه، کمیت وکیفیت محصول و مغز، به‌ویژه مصرف موضعی بور در فرآیند زایشی بسیاری از درختان حائز اهمیت است. مصرف پاییزه بور می­‌تواند تشکیل میوه را در آلو بهبود دهد.

مصرف خاکی عناصر ریزمغذی از جهت توزیع یکنواخت مقادیر کم کود با مشکلاتی همراه است. اخیراً بدلیل افزایش استفاده از سیستم­‌های آبیاری مکانیزه، بویژه آبیاری قطره‌­ای، کودآبیاری به روشی کارآمد جهت رساندن مقادیر دقیقی از عناصر غذایی به هر درخت تبدیل شده است. محلول‌­پاشی عناصر ریزمغذی بدلیل تأمین مقادیر مورد نیاز درخت از عنصر مذکور، روش موفقی است. با این وجود تمامی گونه‌­ها در جذب عناصر غذایی از طریق برگ و محلول‌­پاشی به یک اندازه کارآمد نیستند و درختان سیب نسبت به سایر گونه‌­های میوه قابلیت بهتری برای جذب عناصر غذایی از طریق برگ دارند.

بور یک عنصر ریزمغذی ضروری است. عدم وجود مقادیر کافی از این عنصر باعث کاهش عملکرد در سیب و گلابی می­‌شود. تأثیر اصلی بور در درختان میوه، نقش این عنصر در تشکیل میوه است. تحقیقات اخیر حاکی از نقش این عنصر در گلدهی و تشکیل جوانه، تشکیل دانه گرده در ذرت و رشد لوله گرده در گونه‌­های غیر مثمر است.

در حال حاضر بیش­تر کشاورزان به منظور تغذیه بور، از روش محلول­‌پاشی این عنصر استفاده می‌­کنند. از آن­جایی که کمبود موقتی بور می‌تواند محدود کننده تشکیل میوه‌­ها باشد، هدف از برنامه محلول­‌پاشی بور، افزایش این عنصر در جوانه‌­های گل است. محلول­‌پاشی بور اغلب در اوایل پاییز پس از برداشت و یا پیش از بازشدن شکوفه‌­ها استفاده می‌­شود. اگر درختان سیب دارای مقادیر کافی از بور باشند و علائم ظاهری کمبود در آن­‌ها بروز نکرده باشد، زمان محلول‌­پاشی و تغذیه بور در آن­‌ها حیاتی نیست.

تشخیص این موضوع که آیا می­توان بور را به محلول­‌پاشی اوره پس از برداشت اضافه نمود و نیاز به کاربرد بور در بهار سال بعد را برطرف نمود، حائز اهمیت است. سانچز و همکاران (1998) با استفاده از ایزوتوپ پایدار 10B نشان دادند برای گلابی یک مرتبه محلول‌­پاشی بور پس از برداشت بطور چشمگیری غلظت این عنصر را در جوانه گل و خوشه گل در زمان شکوفه کامل افزایش داد. بنابراین مقادیر کافی از عنصر بور برای تشکیل و رشد میوه و رشد اندام هوایی در دسترس بود. هنگامی که اوره به محلول‌­پاشی بور اضافه شد، جذب  بور افزایش یافت.

تحقیقات بر روی محلول­‌پاشی در درخت بادام حاکی از افزایش باردهی و بهبود کارایی کود است. نرخ تشکیل میوه به عوامل متعددی مانند گلدهی، غلظت عناصر معدنی و شرایط محیطی مانند دما، رطوبت نسبی، باران، باد و ... بستگی دارد. بخش اعظم تولید تجاری پسته در مناطق خشک و نیمه­‌خشک و اکثراً تحت تنش آبی قرار دارد. نیومرا (1995) اظهار داشت کمبود بور در کاهش گرده‌­افشانی و کاهش رشد لوله گرده مؤثر است. استفاده از بور می­‌تواند کمبود فعلی بور را برطرف کرده و هم­‌چنین بور مورد نیاز برای گل­‌ها و بافت­‌های میوه در حال توسعه تأمین کند. مطابق با یافته­‌های ویورس (1996) کمبود روی و بور باعث رشد غیر طبیعی میوه و ریزش میوه و درنتیجه کاهش عملکرد در درخت بادام می­شود. ستمایر (1997) نقش ریزمغذی­‌ها بویژه روی و بور را بر باردهی و تشکیل و ریزش میوه در درخت بادام قابل ملاحظه و معنی­‌دار دانستند. به گفته براون و همکاران (1995) محلول­‌پاشی بور در زمان خفتگی درخت پسته، باعث بهبود گرده­‌افشانی و افزایش عملکرد و کاهش درصد پسته­‌های توخالی و افزایش غلظت بور در برگ درخت پسته می‌­شود. هم­چنین بانی­‌نسب و همکاران (2007) کاربرد نیتروژن را روشی مناسب در کنترل سال‌­آوری پسته عنوان نمودند.

 بطور کلی از عوامل مؤثر در کاهش سال­‌آوری می­‌توان به هرس، برنامه آبیاری و تغذیه عناصر غذایی اشاره نمود. کمبود عناصر غذایی، به‌ویژه نیتروژن، در طی دوره توسعه جوانه‌­های گل، بر رشد رویشی، اندازه میوه­‌ها و گلدهی در سال بعد تأثیرگذار است.